داستان‌هایی که در کتابهای درسی مطرح می‌شوند تاثیر روانی مستقیم روی کودکان دارد و نمی‌توان این امر را انکار کرد، هر چند این تاثیر متناسب با سن است و داستان‌ها در گروه‌های سنی مختلف تاثیرات متفاوتی را به دنبال دارد.
درخصوص کودکان، بحث همانندسازی با شخصیت‌های داستانی که می‌خوانند مطرح است، آنها خودشان را به جای قهرمان‌های داستان گذاشته و از این شخصیت‌ها تاثیر می‌گیرند که هم یک نوع الگوبرداری است و هم سعی می‌کنند در حال و هوای داستان قرار بگیرند.
کودکان باهوش‌تر خلاقیت بیشتری دارند، قصه را در ذهنشان تفسیر می‌کنند و به این ترتیب قصه‌ها در بازی‌ها یا خلوتشان ادامه پیدا می‌کند؛ البته این در صورتی است که داستان‌ها برایشان خیلی جذاب باشد.
گاهی کودکان پایان داستان را تغییر داده یا شخصیت‌ها را جابه‌جا می‌کنند و این امر نشان می‌دهد ذهن کودک می‌تواند براحتی با داستان همراه شود.
این موضوع را باید در نظر گرفت که قصه‌گویی چه به شکل اسطوره‌ای و چه زمانی که قسمتی از واقعیت را همراه دارد، طبیعتا روی انسان‌ها تاثیرگذار است، اما اصل مهم در این قصه‌گویی‌ها برای کودکان این است که همانندسازی و زندگی با قهرمان‌های داستان برایشان نقش پررنگی دارد.
چون که المان‌هایی که یک کودک از تلویزیون یا کتابهای درسی می‌گیرد اگر برایش جذاب باشد تاثیرگذاری بیشتری به دنبال دارد.
در عین حال انتخاب داستان‌ها برای آموزش به کودکان متناسب با فرهنگ جامعه و برای رساندن مفهوم خاصی به کودکان است بنابراین گزینش داستان‌ها بخصوص در مورد کتابهای درسی باید با مطالعه بیشتری همراه باشد، چرا که اهمیت این موضوع با برنامه‌های آزاد موجود برای کودکان تفاوت دارد.
داستان‌ها باید هدف واحدی را دنبال کند و فرهنگ جامعه را به کودک بیاموزد و نباید مغایر با فرهنگ و آداب و رسوم جامعه باشد.
شاید زمانی به خاطر فضای موجود در یک کشور داستان‌های حماسی بیشتر مطرح شود و در مقطعی موارد دیگر، ارزش بیشتری برای سیاستگذار فرهنگی داشته باشد و وی آنها را برای آموزش به کودکان انتخاب کند، ولی به طور کلی نهاد تصمیم‌گیرنده، داستان‌هایی را که اصول مغایر با فرهنگ کشور دارد انتخاب نمی‌کند.
ممکن است پیامی که برخی داستان‌ها حتی در ادبیات فارسی در یک مقطع زمانی خاص منتقل می‌کند یک پیام ناامیدانه باشد، به همین دلیل سعی می‌شود در یک برهه زمانی خاص این مدل داستان‌ها کنار گذاشته شود و جایگزین دیگری برایشان در نظر گرفته شود، این درحالی است که همین داستان ممکن است تا چندی قبل منعکس‌کننده چنین مفهومی نبوده باشد.
علی ناظری آستانه – روان‌شناس
