اصغر ضرابی/ روزنامه‌نگار پیشکسوت
زبان وسیله‌ای ارتباطی است و پیوند فکری انسان‌ها به آن وابسته است. اگر چنین تعریفی را بپذیریم در واقع پذیرفته‌ایم زبان پویا و بالنده، پویایی و بالندگی روابط اجتماعی و انسانی را نیز به دنبال دارد.
درست گفتن و درست‌نوشتن ثروتی است که بسیاری از ما تلاشی برای به دست آوردن آن نمی‌کنیم؛ در حالی که اگر چنین ثروتی داشته باشیم ارتباطی صحیح‌تر و پرفایده‌تر با جامعه و افراد آن خواهیم داشت. کتاب و نشریه ابزاری هستند که درست گفتن و درست نوشتن را به ما می‌‌آموزند.
متأسفانه غلط‌های رایج و غلط‌هایی که در حال رایج‌شدن هستند این دو را نیز تحت‌الشعاع خود قرار داده‌اند. از این رو همه افراد جامعه و به‌طور خاص نویسندگان و روزنامه‌ورزان باید در حال آموختن زبان و ممارست در آن باشند. از متون کهن فارسی بهره بگیرند و با گرفتن مشاوره از صاحبنظران و اهل فن با مطالعه مطالب و نوشته‌هایی که در آنها سلامت زبان و درستی آن مد نظر بوده است، خود و زبان را پویا نگه دارند. چنین اقدامی علاوه بر بهترشدن کیفیت کتاب‌ها و جراید، آنها را برای مخاطبان، آموزنده نیز می‌کند و با این اقدام می‌توان انتظار داشت جامعه کم کم به این ثروت برسد و افراد جامعه در تلاش برای کسب این ثروت باشند. در سال‌هایی که در مطبوعات فعالیت‌داشته‌ام بار‌ها دیده‌ام کسانی را که حساسیت‌های زیادی در مورد مسائل کم اهمیت داشته‌اند. کسانی که با کمترین بی‌نظمی یا آشفتگی به خشم آمده‌اند، اما نثر خودشان و مطلبی که تهیه می‌کردند تا منتشر شود و صدها بلکه هزاران نفر آن‌را بخوانند چنان آشفته بود که به زحمت می‌شد، مفهومشان را از آن استنباط کرد. ای کاش همه ما همان‌طور که مراقب وسایل و داشته‌هایمان هستیم، مراقب زبان فارسی ، این میراث گرانبهای نیاکانمان باشیم.همشهری
————–
کانال مقاله ها 🌺 @eduarticle
