برگی ازتاریخ آموزش وپرورش ایران ۳ ، اصلاحات پهلوی اول

…ایجاد نظام واحد آموزشی در کشور یکی دیگر از اهداف اصلاحات [دوره رضاشاه ] بود. شمار دانش آموزان ایران در سال ۱۳۰۲/ ۱۹۲۳ ، شامل دانش آموزان مدارس دولتی و خصوصی، حوزه های علمیه، میسیونری ها و مدارس اقلیت های دینی در مجموع کمتر از ۹۱۰۰۰ نفر بود که کمتر از ۱۲۰۰۰ از آنها دانش آموزان مدارس دولتی بودند. مطابق آمارهای میلسپو در مجموع ۶۵۰ مدرسه در کشور وجود داشت که شامل ۲۵۰ مدرسه دولتی، ۴۷ مدرسه میسیونری، و بیش از ۲۰۰ مکتب خانه می شد. شمار دانش آموزان دختر که همگی در مدارس میسیونری بودند – کمتر از ۱۸۰۰ نفر بود. تا سال
۱۳۲۰ / ۱۹۴۱ ، تعداد مدارس تحت پوشش دولت به ۲۳۳۶ مدرسه ابتدایی با ۲۱۰۰۰۰ دانش آموز و ۲۴۱ دبیرستان با ۲۱۰۰۰ دانش آموز از جمله ۴۰۰۰ دانش آموز دختر رسید. مدارس میسیونری ها و همچنین مؤسسات آموزشی اقلیت های دینی، «ملی» اعلام شدند. مکتب خانه ها نیز در نظام دبیرستانهای دولتی ادغام شدند. نظام آموزشی دولتی از سیستم آموزشی فرانسه الگوبرداری شد و بر اساس آن مدارس به دو سطح شش ساله ابتدایی و متوسطه تقسیم شد. این نظام بر یکپارچگی تأکید داشت و در سرتاسر کشور دارای برنامه آموزشی و کتاب درسی یکسان و البته زبان واحد – فارسی – بود. تدریس به سایر زبانها که در گذشته در مدارس اقلیت ها مجاز بود، ممنوع شد. سیاست کلی نظام آموزشی جدید، فارسی سازی اقلیت های زبانی بود.
منبع : تاریخ مدرن ایران ، یروان آبراهامیان

#دانستنیها برای آنها که بیشترمی‌خواهند بدانند
#ایران_فبل_انقلاب
______________
کانال مقاله ها 🌹 @eduarticle