برگزیده کتاب تادیب النسوان ( النسا ء )

فصل چهارم

در قهر کردن است. زن باید هرگز قهر نکند هرچند صدمات کلی ببیند، اگر خوب باید صابر باشد. شنیدم پیره­ زنی هنگام رفتن به دخترش

وصیت می­ کرد (خداش بیامرزد) که عجب خوب وصیت می­کرد. می­گفت: فرزند از دو چیز هرگز قهر مکن اول از شام و نهار و دویم از

رختخواب. اگر غذا نخوری گرسنه بمانی، صدمه جانی دارد و اگر بی­ بالاپوش بمانی سرما می­ خوری… قهر کم کم بغض و عداوت می ­آورد، پس

خوب است هرگز قهر نکنند و روترش نکنند و گره بر ابرو نزند.

به زندان قاضی گرفتار به که در خانه بینی بر ابرو گره . باید گشاده­رو و خندان و بشاش باشد در گشاده­رویی حرف بزند و تبسم کند و ملول

نباشد دلتنگ ننشیند و مثل بیوه زنهای ماتم­ زده متصلا دستش در زیر بغل با روی ترش که بدتر از صد هزار زهر قاتل است . همه­ اش آه و ناله

که گویا عزیزش مرده­ است. و یا کشتی دودی­ اش غرق شده یا آنکه از صبح تا شام حمّالی کرده نان از برای شوهرش تحصیل کرده… به خدا

اگر در حسن و جمال، ماه تابان باشی و در هنر سرآمد دوران، کسی که در حالت نزع (جان کندن) باشد، حب نبات و آب حیات را از دست او

نمی توان گرفت… مرد بیچاره از صبح تا شام زحمت کشیده، هزار قسم خفت دیده، هزار حق و ناحق کرده محض اینکه شب به خانه خرابش

می­ آید آسوده باشد اگر چنانچه رسم خانمهای این زمان است وارد خانه نشده دعوا و قهر و اوقات تلخی و نعره باشد وای بر احوال مرد بیچاره

زینهار از قرین بد، زنهار وقنا ربنا عذاب النّار