سیستم آموزشی در حال تباه کردن نسل هاست

سیستم آموزشی در حال تباه کردن نسل هاست: پرورش کبوتر نامه‌رسان در عصر ارتباطات!
 
عصر ایران؛ جعفر محمدی – چرا پیش نمی رویم؟ یا آن گونه که مطلوب است جامعه ایران پیشرفت نمی کند؟
پاسخ این سؤال را باید در حوزه های مختلفی جست و جو کرد ولی اگر مرحله به مرحله کاوش کنیم نهایتاً به ام المصائب می رسیم که تا تحولی در آن صورت نگیرد، در بر همان پاشنه دیرین خواهد چرخید و آن، سیستم آموزشی کشور است.

سیستم آموزشی در ایران، به طرز آشکاری در حال تباه کردن نسل هاست و این روند سیاه، دهه هاست که به شکل معاصر ادامه دارد!
منظور البته کسانی که در سیستم آموزشی کار می کنند، مانند معلمان، استادان و مدیران نیست بلکه سخن بر سر این است که سیستم، ناکارآمد است و حتی بهترین معلمان و استادان نیز نمی توانند در درون این سیستم فشل، کارآمدی خود را به طور کامل و نهادینه شده بروز دهند.

یکی از فاجعه بارترین ویژگی های نظام آموزشی در ایران، سخت و غیرمنعطف بودن  آن است به گونه ای که نمی تواند تن سنگین و تنبل خود را در واکنش به آنچه در جامعه می گذرد تکان دهد و اقدام مناسب کند: سن اعتیاد در جامعه به طرز ملموس و فاجعه باری کاهش می یابد و به سنین دانش آموزی می رسد ولی نظام آموزشی همچنان در حال یاد دادن نام بزرگ ترین صحرای ترکمنستان است.

شبکه های اجتماعی موبایل محور، تمام جامعه را در بر می گیرند ولی نظام آموزشی هنوز اصرار دارد که دانش آموزان نام کتاب های قیصر امین پور را حفظ کنند.

بیماری های مرتبط با تغذیه نامناسب در جامعه تشدید می شوند اما نظام آموزشی از معلمان می خواهد حفظ کردن نام فلان باکتری ها را به دانش آموزان تحمیل کنند.

طلاق گسترش می یابد و درصد قابل توجهی از دانش آموزان با پدر یا مادرهای جدا شده از هم زندگی می کنند ولی نظام آموزشی به جای دادن آموزش های لازم به این دانش آموزان، می خواهد تانژانت و کتانژانت را مرور کنند.

البته نمی گوییم هیچ کدام از این ها را یاد ندهند ( هر چند که برخی آموزه ها اساساً بیهوده هستند) ولی نکته اینجاست که سیستم عریض و طویل آموزشی به حدی کُند و سنگین است که نمی تواند همراستا با نیازهای کنونی، عکس العمل نشان دهد، چه رسد به پیش بینی نیازهای آتی؟!

تا زمانی که سیستم آموزش و پرورش و نیز آموزش عالی مبتنی بر کتاب های درسی و محفوظات و امتحانات باشد و کار چندانی با آنچه در جامعه می گذرد نداشته باشد، به مؤسسه ای می ماند که در عصر تلفن و رایانه و اینترنت، همچنان درگیر پرورش کبوتران نامه‌رسان است و اتفاقاً خیلی هم جدی و سختگیرانه این کار را می کند.