آموزش و پرورش، یکی از بزرگ‌ترین و با اهمیت‌ترین ارکان یک جامعه است که پایه‌های اساسی تربیت نیروی‌های انسانی را به عهده دارد.
آنچه باعث ارتقای سطح علمی دانش آموزان مقاطع مختلف می‌شود، علاوه بر برخورداری از آموزگارانی با معلومات و باتجربه، برخورداری ازکتاب‌هایی است که بتواند نیازهای علمی دانش آموزان را برطرف کند.آنچه در این مبحث به آن پرداخته می‌شود، عملکرد نادرست در برخورد با دانش آموزان ضعیف است؛ دانش آموزانی که برای ادامه تحصیل بی انگیزه هستند و این بی انگیزگی باعث شده است که نه تنها به درس و مدرسه علاقه نشان ندهند، بلکه از آن به نوعی فراری باشند و مدرسه را فقط مفرّی برای دوست یابی، تفریح و وقت گذرانی و البته مسائل حاشیه‌ای دیگر بدانند.
آموزش و پرورش، یکی از بزرگ‌ترین و با اهمیت‌ترین ارکان یک جامعه است که پایه‌های اساسی تربیت نیروی‌های انسانی را به عهده دارد.
آنچه باعث ارتقای سطح علمی دانش آموزان مقاطع مختلف می‌شود، علاوه بر برخورداری از آموزگارانی با معلومات و باتجربه، برخورداری ازکتاب‌هایی است که بتواند نیازهای علمی دانش آموزان را برطرف کند.آنچه در این مبحث به آن پرداخته می‌شود، عملکرد نادرست در برخورد با دانش آموزان ضعیف است؛ دانش آموزانی که برای ادامه تحصیل بی انگیزه هستند و این بی انگیزگی باعث شده است که نه تنها به درس و مدرسه علاقه نشان ندهند، بلکه از آن به نوعی فراری باشند و مدرسه را فقط مفرّی برای دوست یابی، تفریح و وقت گذرانی و البته مسائل حاشیه‌ای دیگر بدانند.
اما همین دانش آموزان ضعیف و فراری از مدرسه که شاید در طول مدت تحصیل خود حتی یک بار هم در بعضی از دروس را نمره خوبی نگیرند، به راحتی در پایان سال نمره قبولی می‌گیرند و به سطوح بالاتر می‌روند. سؤال اصلی این است که چرا چنین اتفاقی می‌افتد و چرا باید زمینه‌ای برای چنین فاجعه‌ای وجود داشته باشد؟ در حال حاضر مسأله‌ای به عنوان «درصد قبولی» در مدارس به شکل رقابتی مطرح است. این موضوع بین مدارس مختلف شهرها و شهرستان‌های کشور به صورت معضلی درآمده است. آموزگاران زیادی می‌توانند شهادت بدهند که مدیر مدرسه از آنان خواسته است همه دانش آموزان را قبول کنند و نمره بدهند تا شاخص درصد قبولی به عنوان ملاک رسمی موفقیت یک مدرسه و مدیر بالا برود.اهمیت دادن به موضوع نمره بد نیست، اما بدیهی است که نمره و آزمون یک ابزار است و نباید هدف یک سامانه آموزشی قرار گیرد. به جای آن که نمره و آزمون باعث شود که مسئولان مدارس برای به دست آوردن درصد قبولی بیشتر به سطح علمی دانش‌آموزان توجه کنند و در جهت ارتقای آن بکوشند، به معضلی به نام نمره دادن‌های بی دلیل بیشتر توجه نشان می‌دهند. رویه‌ای خطرناک که تقریبا به عنوان یک عرف در ساختار نظام آموزشی ایران تبدیل شده است و در دهه‌های آینده باید منتظر لطمه‌ها و آسیب‌های فاجعه‌انگیز ناشی از این مسأله باشیم.با این توضیحات به روشنی می‌توان دریافت که چرا دانش آموزان بعد از فارغ التحصیل شدن از مدرسه، توان علمی بالایی ندارند؟ چرا به شهادت آموزگاران و صاحب نظران حوزه آموزش و پرورش، تعداد «دانش‌آموز درسخوان» هر سال کمتر می‌شود؟ جواب کاملا روشن است. چرا دانش آموز باید خود را به زحمت بیندازد و با چه انگیزه‌ای در درس خواندن سختکوشی کند وقتی که راه حل‌های آسان برای نمره گرفتن و رفتن به مقطع بالاتر در دسترس او است؟
منبع: سایت پارسینه
