روشهای قدیمی برای صحیح کردن مشق بچهها کم کم منسوخ میشود. گفته شده که استفاده از خودکار قرمز برای صحیح کردن مشقها و نمره دادن به بچه مدرسهایها، تهدیدکننده و ناراحت کننده است و دانش آموزان بیشتر ترجیح میدهند که معلمها با رنگهای سبز، آبی، صورتی و زرد یا حتی با مداد دور اشتباهاتشان خط بکشند یا تیک درست بزنند.
خبرآنلاین >جامعه > آموزش
سنت گراهای دنیای تعلیم و تربیت می گویند، سیاست استفاده از جوهر قرمز درست است و منع آن احمقانه و روشنفکرانه. آنها بر این مسئله پافشاری می کنند که رنگ قرمز باعث می شود بچهها خیلی راحتتر روی اشتباهات خود تمرکز کنند و این باعث پیشرفت آنها میشود.
تاریخچه جوهر قرمز به میانه قرن نوزدهم میلادی بر میگردد که رنگدانههای آمونیاکی تازه وارد بازار شده بود. اما امروزه این گروه مخالف استفاده از جوهر قرمز در مدارس، به شکل گستردهای در دنیا رو به افزایش هستند و نتیجه فعالیت آنها را میتوان در فعالیتهای اخیرشان در مدارس ایالت کوئینزلند استرالیا دید. آنها با این استدلال که جوهر قرمز اثر مخربی بر روی روان بچه ها دارد به مدارس می تازند.
اما با وجود این مخالفتها، هنوز دستور کار مشخصی برای مدارس مشخص نشده و هر مدرسه ای می تواند سیاستهای خودش را دنبال کند. مدرسه کرافتون، که دانش آموزان ۷ تا ۱۱ سال دارد، یکی از صدها دبستانی است که استفاده از جوهرقرمز را منع کرده است.
سبک تصحیح آنها بدین شکل است که تکالیف را با خودکار غیر قرمز صحیح کنند. البته گاهی هم ممکن است اشکالات را با مداد مشخص کنند تا دانش آموزان بتوانند بعد از اصلاح آنها را پاک کنند. معلمان باید در مورد چگونگی تصحیح و علاماتی که برای دانش آموزان می گذارند حساسیت زیادی به خرج دهند.
خودکار قرمز انگیزه را می‌گیرد
ریچارد سموند، یکی از معلمان ارشد این مدرسه می گوید: «خودکار قرمز میتواند انگیزه یادگیری بچهها را کاملاً از آنها بگیرد. چون معنای منفی ای به بچه می دهد که یعنی به قدر کافی خوب نیستی و این راه و روش مدارس و سیستمهای قدیمی است. همه این بچههایی که به مدرسه میآیند قرار نیست کارمند رده پایین و یا کتابدار ساده باشند. ما باید بچهها را برای کار و فعالیت در قرن ۲۱ ام آماده کنیم. ما از ماژیکهای شبرنگ غیر قرمز استفاده می کنیم؛ صورتی، آبی، سبز. می خواهیم با یک تاثیر مثبت استانداردها را بالا ببریم. ما قسمتهای خوب کار بچهها را با یک رنگ ماژیک می کشیم، بعد با رنگ دیگر جاهایی را که می تواند کمی بهتر شود را رنگی میکنیم.»
دبستان هوتون کرانسویک هم یکی دیگر از مدارسی است که برای خود یک سری ممنوعیتهایی گذاشته است. سیاست تصحیح و بازخورد دادن به کارهای بچهها اینگونه است که علاماتی که روی تکالیف دانش آموزان گذاشته می شود باید با یک رنگ مخالف با رنگ قلم دانش آموز باشد اما نه رنگی که دانش آموز احساس کند لحن و حالت دستوری دارد. به همین دلیل رنگ قرمز مناسب این کار نیست.
رنگ قرمز، دل‌سردکننده است
شرلی کلرک، یکی از اعضای موسسه آموزش و پرورش می گوید: «ممنوعیت رنگ قرمز یک جور واکنش به سالها سلطه این رنگ بر روی تکالیف بچههاست و همینطور دلسردی و تضعیف روحیهای که با خود به همراه داشته است. اگر از عهد ویکتوریا معلمان عادت می کردند اول با جوهر آبی قسمتهای قوی و خوب کارهای بچه ها را مشخص کنند و بعد با رنگ قرمز ضعفهای آنها را گوشزد کنند، شاید امروز رنگ قرمز تا به این حد برای دانش آموزان ناراحت کننده نبود. اما وقتی بچهها، مخصوصاً کوچکترها، دور هر املای غلط یک دایره بزرگ می بینند، ناامید می شوند و تمرین کردن را رها میکنند.»
با این حال او هشدار میدهد که رنگ سبز هم ممکن است جای قرمز را بگیرد. او میگوید: «در حقیقت این فقط رنگ یک جوهر خاص نیست که اهمیت دارد. وقتی مثلاً تمام غلطهای کودکی را با رنگ سبز مشخص کنید و ورقه او را همانطور پر از ایرادهای گرفته شده به او پس بدهید، همانقدر اثر مخرب دارد که رنگ قرمز داشته است. بحث بر سر ایجاد نوعی تعادل است. این که نقاط قوت و ضعف بچهها را باهم مشخص کنیم تا بتوانند به راحتی خود را در مسیر درست اصلاح کنند.»
این یک پز روشنفکرانه است؟
اما همه با این نظر موافق نیستند. نیک سیتون، از مدیران کمپین «آموزش واقعی» می گوید: «این ممنوعیت جوهر قرمز واقعاً احمقانه است. عقل سلیم می گوید که بچهها از اشتباهاتشان می آموزند. و گاهی هم لازم است که ناراحت شوند تا بتوانند خود را بالا بکشند. اعتماد به نفس بچه ها باید بر اساس موفقیتهای حقیقی آنها بالا برود و نه ناز کشیدن و لوس کردن آنها. چون این کار در بلند به آنها آسیب می رساند. رنگ قرمز سریعترین راه برای جلب توجه دانش آموزان به اشتباهاتشان و رساندن خود به حد استاندارد است. به نظر من که استفاده از جوهر قرمز تصمیم درستی است و این موج تدریس روشنفکرانه دیگر پا را از حد خود فراتر گذاشته. من به معلمانی که خودکار قرمزهایشان را کنار گذاشته اند از ۱۰ نمره صفر می دهم. آنها از نظر من مردودند.»
دیلی‌تلگراف، دسامبر ۲۰۰۸ – آزاده پارساپور
