طبق آمار در همین کشور به طور متوسط در طول یک روز ۴۰۰۰ نوزاد به دنیا می‌آید.
چرا فکر می‌کنید دقیقا فرزند شما متفاوت‌ترین، باهوش‌ترین، با استعداد ترین، توانمندترین و همه‌چی‌ترین فرزند این دنیاست؟
چرا فکر می‌کنید فرزندتان باید مثل نیوتن یا اینشتین باشد؟
ضریب هوشی خودتان و همسرتان و والدین‌تان چند است؟ آی‌کیو کودک‌تان برآیند و میانگین آی‌کیو شماست یا معجزه‌ای رخ داده و او نابغه است؟
چرا تا بچه هنوز راه نیفتاده او را می‌بندید به “پکیج کودک نابغه”، “بسته‌های آموزشی دانشمند کوچولو”، “اپلیکیشن خردسال شگفت‌انگیز” و از این قبیل چیز ها؟
چرا اصرار دارید فرزندتان در همه‌ی زمینه‌ها “بهترین” و “بی‌نقص” باشد؟ چرا فرصت تنفس را از کودک‌تان می‌گیرید؟ بچه را از کلاس زبان فرانسه به کلاس پیانو می‌برید؛ از پیانو به کلاس طراحی؛ از طراحی به محاسبه ریاضی با چرتکه، از چرتکه به تنیس، از تنیس به سفالگری، از آن‌جا به کارگاه خلاقیت و نمایش و و و.
(یک خاطره در این پرانتز بگویم. چند وقت پیش در یکی از مراکز فرهنگی همایشی بود درباره “میشل دومونتنی” فیلسوف و نویسنده‌ی فرانسوی. مادری آمد پسر تقریبا هفت هشت ساله‌اش را روی یکی از صندلی‌ها نشاند و به سمت در خروجی روانه شد. صدایش زدم گفتم خانم محترم اشتباهی فرزندتان را آورده‌اید. این‌جا همایشی است فلسفی و قرار است درباره تاثیر مونتنی بر رنسانس حرف بزنیم. ایشان خیلی شیک چند طرّه‌ی هایلایت شده از گیسوانش را کنار گوش گذاشت، آدامسش را گوشه دهانش سُراند و با عشوه گفت: وا! چرا اشتباه؟ آرشام من از الان باید علاقه‌مند بشه به فلسفه. اون فوق‌العاده خلاقه.
این‌ها را گفت و رفت و مرا در بهت و حیرتی عمیق گذاشت.
در طول تمام لحظاتی که درباره مونتنی حرف زدیم من یک چشمم به آرشام بود. پسری که باید در اوج شوق و شور و انرژی و سرزندگی باشد، خسته، گرفته و تسلیم خیره شده بود به زمین.)
یک‌سره مشغول نگاه داشتن کودک، فرصتی به او ندادن برای آرامش، استراحت و آزادی و تحمیل اطلاعات زیاد از حد و ناکارآمد، تبعات سخت و سهمگینی خواهد داشت.
احساس خستگی، اضطراب و افسردگی در ذهن کودک لانه خواهد کرد و عدم رضایتی همیشگی همراهش خواهد شد. او می‌اندیشد که به اندازه کافی خوب نیست، بی‌نقص نیست و وجودش بی‌ارزش است.
فرزندتان قرار نیست برآورده‌کننده آرزوهای ناکام و حسرت‌های شما باشد. بگذارید زنده باشد. زندگی کند. او ربات نیست.
پی‌نوشت: نکته‌ی دیگری هم به خاطرم رسید که بگویم. البته ارتباطی به بحث ندارد.
لطفا از فرزندتان استفاده‌ی ابزاری نکنید برای فخر فروشی.
واقعا نوع صحبت کردن، راه رفتن، بازی کردن، خوابیدن یا شیرین کاری‌های او خاص، یگانه و منحصر به فرد نیست و “هیچ” جذابیتی برای هیچ‌کس ندارد.
واقعا نیازی نیست لحظه به لحظه از او و اعمال و رفتارش با عکس و متن گزارش دهید و اینستاگرام را به ویترین تبدیل کنید.
✍🏼 رضا مقصودی
