هنوز در بسیاری از مدارس کشور، زنگ ورزش تفاوتی با زنگ تفریح ندارد. هنوز خیلی از مدیران مدارس، زنگ ورزش را تنها برای استفاده معلمان ریاضی و فیزیک و… از آن، در جدول برنامه‌های مدرسه می‌گنجانند و بدتر از این‌ها، برخی از مدارس در عمل، اصلاً زنگی به نام زنگ ورزش ندارند.
در تعداد زیادی از مدارس هم که زنگ ورزش را به صورت واقعی (نه به صورت نمادین و به عنوان زنگ تفریح) دارند، آن قدر امکانات ورزشی اندک است که دانش‌آموزان عملاً چیزی نمی‌آموزند و فقط وقت گذرانی می‌کنند. معلم ورزش، توپ‌های کهنه مدرسه را به دانش آموزان می‌دهد و آنان را به حال خود می‌گذارد تا ساعتی پایی به توپ بزنند. بدون آن که دل به کار دهد. هنوز به ورزش در مدارس به عنوان یک درس نگاه نمی‌شود.
در حالی که مسئولان، پزشکان و کارشناسان بر اهمیت ورزش و نقش مؤثر آن در سلامت روح و جسم افراد تأکید می‌کنند و بر ضرورت توجه به آن از دوران کودکی اصرار می‌ورزند، متأسفانه این موضوع در مدارس کشور به طور بایسته و شایسته مورد توجه قرار نمی‌گیرد. این در حالی است که اخبار موجود حاکی از آن است که درصد زیادی از دانش‌آموزان به ویژه در دوره ابتدایی، به مشکلات فیزیکی متعددی از جمله چاقی، اضافه وزن و ستون فقرات مبتلا هستند.
گذشته از این، بازی، تفریح و ورزش یکی از بایدهای زندگی کودکان و نوجوانان است که در شادابی، افزایش اعتماد به نفس و تقویت روحیه آنان بسیار اثرگذار است و چشم پوشی از این موضوع و نداشتن برنامه و طرحی مدوّن و هدفدار برای آن بسیار تأسف برانگیز است.
هنوز در بسیاری از مدارس کشور، زنگ ورزش تفاوتی با زنگ تفریح ندارد. هنوز خیلی از مدیران مدارس، زنگ ورزش را تنها برای استفاده معلمان ریاضی و فیزیک و… از آن، در جدول برنامه‌های مدرسه می‌گنجانند و بدتر از این‌ها، برخی از مدارس در عمل، اصلاً زنگی به نام زنگ ورزش ندارند.
در تعداد زیادی از مدارس هم که زنگ ورزش را به صورت واقعی (نه به صورت نمادین و به عنوان زنگ تفریح) دارند، آن قدر امکانات ورزشی اندک است که دانش‌آموزان عملاً چیزی نمی‌آموزند و فقط وقت گذرانی می‌کنند. معلم ورزش، توپ‌های کهنه مدرسه را به دانش آموزان می‌دهد و آنان را به حال خود می‌گذارد تا ساعتی پایی به توپ بزنند. بدون آن که دل به کار دهد. هنوز به ورزش در مدارس به عنوان یک درس نگاه نمی‌شود.
در حالی که مسئولان، پزشکان و کارشناسان بر اهمیت ورزش و نقش مؤثر آن در سلامت روح و جسم افراد تأکید می‌کنند و بر ضرورت توجه به آن از دوران کودکی اصرار می‌ورزند، متأسفانه این موضوع در مدارس کشور به طور بایسته و شایسته مورد توجه قرار نمی‌گیرد. این در حالی است که اخبار موجود حاکی از آن است که درصد زیادی از دانش‌آموزان به ویژه در دوره ابتدایی، به مشکلات فیزیکی متعددی از جمله چاقی، اضافه وزن و ستون فقرات مبتلا هستند.
گذشته از این، بازی، تفریح و ورزش یکی از بایدهای زندگی کودکان و نوجوانان است که در شادابی، افزایش اعتماد به نفس و تقویت روحیه آنان بسیار اثرگذار است و چشم پوشی از این موضوع و نداشتن برنامه و طرحی مدوّن و هدفدار برای آن بسیار تأسف برانگیز است.
اگرچه در سال‌های اخیر، مسئولان، تلنگری به خود زده‌اند و اجرای طرح شنا برای دانش‌آموزان پایه سوم ابتدایی و به کارگیری معلمان تربیت‌بدنی متخصص نمونه‌هایی از آن است، اما همچنان توجهی درخور و کارشناسانه درباره ورزش دانش‌آموزان صورت نمی‌گیرد.
در حالی که مدارس بسیاری از کشورها دارای اتاقی به نام اتاق ورزش هستند که از وسایل متنوع و متعدد ورزشی برخوردارند و دانش آموزان در دوره تحصیلی خود در یکی از رشته‌های ورزشی مهارت پیدا می‌کنند، در کشور ما بچه‌ها هنوز در حیاط کوچک مدرسه که آسفالت است، با کمترین امکانات ورزش می‌کنند. ورزش که نه؛ پایی به توپ می‌زنند تا فقط انرژی‌شان تخلیه شود. نه آن که تخصصی به دست آورند که به درد فرداشان بخورد. و سروصدا و هیاهویی که توسط آنان در زنگ ورزش (زنگ توپ بازی! ) ایجاد می‌شود، مزاحم دانش‌آموزانی است که در کلاس‌های درس خود نشسته‌اند و پنجره کلاس آنها رو به حیاط باز می‌شود.
ورزش در حیاط مدرسه، پیامدهای ناگوار دیگری هم دارد. چون بهار همیشه نمی‌ماند. پاییز و زمستان هم می‌آید و به دنبالش سرما و بیماری‌های گوناگون. در برف و باران که ورزش در حیاط تعطیل است، در غیر از آن هم بچه‌ها بر اثر دویدن‌های زیاد عرق می‌کنند و با وزش باد سرد، سرما می‌خورند، یا سینه‌پهلو می‌کنند و دست‌کم یک هفته از درس و زندگی عقب می‌مانند.
البته اگرچه بیشتر مدارس کشور از امکانات ورزشی اندکی برخوردار هستند، اما همین اندک را نیز نباید از کودکان و نوجوانانی که سرشار از انرژی و همواره به دنبال شادابی هستند، دریغ داشت.
این اندک را در اختیارشان بگذاریم، سپس بلافاصله برنامه‌ای میان‌مدت و بلندمدت نیز برای توسعه ورزش مدارس تدوین و برای اجرا آماده کنیم.مسئولان وزارت آموزش و پرورش بارها اعلام کرده‌اند که با استخدام تعداد بیشتری مربی ورزش، زنگ ورزش در مدارس احیا خواهد شد، اما هنوز این اتفاق رخ نداده و خیلی از مدارس در حال حاضر زنگ و معلم ورزش ندارند.اگر متولیان وزارت آموزش و پرورش قصد دارند آستین‌ها را برای احیای این وزارتخانه فراموش شده به صورت جدی بالا بزنند، به طور قطع به این موضوع باید بیندیشند که پیش از هر طرح و برنامه باید به فکر سلامت جسم و روح دانش آموزانی باشند که قرار است «فردا» در دست‌های آنان باشد. این را نیز باید بدانند که اختصاص بودجه برای تجهیز و تقویت امکانات ورزشی مدارس، یکی از نکات اساسی بهبود اوضاع تربیت بدنی در مدارس است.
وقت آن است که زنگ ورزش بچه‌های امروز، تفاوت معقولی با زنگ ورزش بچه‌های ۳۰ سال پیش داشته باشد.
