رقیه بهشتی / مترجم
معلم های زیادی در سراسر این کره خاکی زندگی می کنند که دانش‌آموزانشان را عاشقانه دوست دارند و تلاش می کنند مراقب آنها باشند. یکی از این معلمان تامی وادیل بود که حتی پس از مرگش هم به فکر دانش‌آموزان بود. او معلمی بود که همیشه از دانش‌آموزهایش با عنوان «بچه‌های من» یاد می کرد و عاشقانه آنها را دوست داشت. وصیت جالب خانم معلم باعث شد تا روز خاکسپاری‌اش تبدیل به مراسمی برای نشاندن لبخند برصورت دانش آموزان محروم شود .
وادیل معلم مدرسه ابتدایی در ایالت جورجیا بود. او ماه گذشته به علت ابتلا به سرطان روده بزرگ تسلیم مرگ شد. اما دو هفته قبل از اینکه چشم‌هایش را برای همیشه ببندد به پسرش گفت دوست ندارد کسی در مراسم خاکسپاری‌اش گل بیاورد و از او خواست حتماً به این وصیت عمل کند تا روح مادرش در آرامش باشد. وادیل از پسرش خواست یک کار مهم برای مادرش انجام دهد: آدم‌هایی که به مراسم خاکسپاری می‌آیند، یک کوله پشتی بچگانه پُر از لوازم التحریر و وسایل مورد نیاز دانش‌آموزان نیازمند با خود بیاورند. او دلش می‌خواست روز مرگش تعدادی از بچه‌های نیازمند لبخند بزنند و شاد شوند.
برد جانسون یکی از اقوام خانم معلم به خبرنگار سی‌ان‌ان می‌گوید: «او دقیقاً همین طور بود، معلمی مهربان و دلسوز که دانش‌آموزانش را بیشتر از خودش دوست داشت. او می‌خواست حتی پس از مرگ معلم باقی بماند. این زن چنین شخصیتی داشت و خوشحالم که پس از مرگش هم با نیکی از او یاد می‌شود. بچه‌ها زود او را از دست دادند.»
در یکی از عکس‌های مراسم خاکسپاری او در کلیسا، دوستان و اعضای فامیل و آشنایان دیده می‌شوند که با کوله پشتی‌های رنگارنگ جلو کلیسا به صف ایستاده‌اند.
تصویری که غم و شادی توأمان را با هم دارد. آدم‌هایی که از صمیم قلب وصیت او را عملی کردند تا روح این خانم معلم هم لبخند بزند.
پل هالبروک، سخنگوی مراسم خاکسپاری، درباره این مراسم خاص به خبرنگار سی‌ان‌ان می‌گوید: «آن روز ما تقریباً ۱۳۰ کوله پشتی پُر از وسایل موردنیاز دانش‌آموزان نیازمند دریافت کردیم. هر چیزی که یک دانش‌آموز برای تقریباً ۶ ماه از سال تحصیلی نیاز دارد. البته هنوز افرادی هستند که کوله پشتی به دست به اینجا می‌آیند و آن را تحویل ما می‌دهند. امیدوارم آدم‌های دیگری هم راه این خانم معلم را ادامه دهند.»
جانسون می‌گوید: «استقبال همکاران او نیز از این طرح ستودنی بود. نزدیک به ۱۰۰ معلم با کوله پشتی‌هایی پُر از لوازم التحریر به کلیسا آمدند و با ما همدردی کردند و کوله‌ها را تحویل دادند. آنها گفتند سعی می‌کنند از کار بزرگ این معلم برای دانش‌آموزان حرف بزنند تا بچه‌ها خوب بودن را یاد بگیرند و به یاد هموطنان نیازمندشان باشند. حرف‌هایی که هر انسانی را آرام می‌کرد. می‌دانم این هدف تامی بود. او حتی پس از مرگ هم به ما درس انسانیت، معرفت و دوستی داد.»
تامی وادیل از مدت‌ها پیش به سرطان روده بزرگ مبتلا شده بود، اما تلاش کرد تا مانع پیشرفت آن شود. این زن که ۵۸ سال بیشتر عمر نکرد، آگوست سال قبل متوجه شد که بیماری‌اش برگشته و این بار بسیار پیشرفته است. او فهمید مدت زیادی زنده نمی‌ماند، برای همین تصمیم گرفت نام نیکی از خودش به یادگار بگذارد.
او ۲۵ سال به‌عنوان معلم ابتدایی در مدرسه منطقه فورسایت فعالیت می‌کرد. بعد از اینکه پزشکان گفتند مدت زیادی از عمرش باقی نمانده است، تصمیم گرفت بازنشسته شود و ماه‌های آخر عمرش را کنار خانواده و دوستانش بگذراند. اما تا پایان عمر سعی کرد توجه اصلی‌اش به دانش‌آموزانش باشد. آنها قلب زندگی او بودند.
جانسون می‌گوید وقتی عکس‌های مراسم خاکسپاری تامی را در شبکه اجتماعی‌ام با دوستانم به اشتراک گذاشتم و آوازه تامی در جاهای مختلف طنین‌انداز شد با پیام فوق‌العاده‌ای نیز رو به رو شدم. «از سازمانی غیرانتفاعی تماس گرفتند و گفتند که کار آنها کمک به معلمان در نقاط مختلف جهان است. آنها گفتند که به خاطر کار فوق‌العاده تامی می‌خواهند کوله‌پشتی‌های بسیاری را به یاد و نام او در مدارس فقیرنشین در کشورهای مختلف جهان توزیع کنند و از کار خوب تامی با بچه‌ها حرف بزنند. می‌دانم روح تامی نیز از شنیدن این خبر خوشحال شده است.» روزنامه ایران
